Ο ρόλος του γονέα στη μάθηση!

Όλα αυτά τα χρόνια στην εκπαίδευση έχω δει και έχω ακούσει απίστευτες ιστορίες τη μάχη που συχνά διαδραματίζεται στο σπίτι, ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, ώστε το παιδί να «διαβάσει» τα μαθήματα του σχολείου του. Πρόκειται για μια πραγματική πάλη, που συχνά έχει άλλα αποτελέσματα από αυτά που περιμένει ο γονιός.

Έχω δει παιδιά να χάνουν τα παιδικά τους ενδιαφέροντα και να κλείνονται σε τέσσερις τοίχους γιατί «ίσα που προλαβαίνουν» να κάνουν τα μαθήματά τους, ενώ στον αντίποδα, έχω δει παιδιά να επαναστατούν και να αποφεύγουν ό,τι έχει σχέση με μάθηση. Έχω δει γονείς να χάνουν τον προσωπικό τους χρόνο και να «αναλώνονται» για ώρες πολλές σε μια προσπάθεια να βοηθήσουν το μαθητή, που έχουν στο σπίτι τους, να απομνημονεύσει κάποιο μάθημα λέξη προς λέξη! Για να μιλήσω και για την ξένη γλώσσα, έχω ακούσει γονείς να ταλαιπωρούν τα παιδιά τους ώρες ολόκληρες για να μάθουν την ορθογραφία μιας λίστας λέξεων, που τους έδωσε ο δάσκαλός τους.

Προφανώς όλοι αυτοί οι γονείς θέλουν να κάνουν το καλύτερο για τα παιδιά τους. Άποζητούν να προσφέρουν όσα περισσότερα μπορούν. Ποιος γονιός δεν θα ήθελε να δώσει γνώση στα παιδιά του. Όμως, πόσοι από τους γονείς είναι «γεννημένοι» δάσκαλοι; Πόσοι είναι 100% σίγουροι, ότι βοηθούν με το σωστό τρόπο; Πόσοι έχουν σκεφτεί πως η έντονη εμπλοκή τους μπορεί να στερήσει τα παιδιά τους να μάθουν πως να αναπτύσσουν δικές τους πρωτοβουλίες και μεθόδους και να βρίσκουν διέξοδο στις ανάγκες του διαβάσματος που τους δημιουργεί το σχολείο. Ειδικά όταν πρόκειται για δεξιότητες πολύ πιο χρήσιμες από το να θυμάται το παιδί, για παράδειγμα, πότε ακριβώς έγινε η έξοδος του Μεσολογγίου.

Θα αντιτείνει κάποιος, «μα αν οι γονείς δεν κάνουν όλα αυτά, τα παιδιά θα πάρουν χαμηλό βαθμό». Ή μπορεί να πει κάποιος άλλος, «αν δεν καθίσω πάνω από το κεφάλι του, δεν θα ανοίξει βιβλίο». Και ενώ αυτά μπορεί να είναι βάσιμες αλήθειες, εγώ αναρωτιέμαι, πόσοι άραγε από μας θυμούνται τους βαθμούς που πήραν στο δημοτικό ή στο γυμνάσιο. Και αν τους θυμούνται πόσο όφελος είχε αυτό στη ζωή τους. Από τη άλλη, ως πότε θα «κάθεται» κάποια μαμά ή κάποιος μπαμπάς πάνω από το κεφάλι του παιδιού και τι σημαίνει αυτό για την αυτοεκτίμησή του και την διαμόρφωση της προσωπικότητάς του;

«Μα δε γίνεται δουλειά στο σχολείο!», θα μου πουν! Εντάξει, να συμφωνήσω. Αλλά μήπως τελικά δεν γίνεται γιατί απλά υπάρχει αυτή η υπερβολική συμμετοχή των γονιών, που με τον τρόπο τους «λύνουν» το πρόβλημα; Μήπως δε γίνεται γιατί ο κάθε εμπνευσμένος δάσκαλος αντιμετωπίζεται με καχυποψία, αν δε ζητήσει «διάβασμα», όπως έχουμε μάθει να το περιμένουμε από το σχολείο;

Αλλά ακόμη κι αν δεχθούμε πως στο δημόσιο σχολείο δεν υπάρχει επιλογή, στα ξενόγλωσσα σχολεία όμως, τι γίνεται; Γιατί, εσύ μαμά, θέλεις να αφιερώνεις ώρες ατέλειωτες για να αποστηθίσετε λέξεις που αύριο θα ξεχαστούν; Γιατί αποζητάς όλο αυτό το HOMEWORK, που κατά βάθος μισείς; Γιατί ανησυχείς όταν η δασκάλα δεν δίνει δεκάδες «ασκήσεις» για το σπίτι; Ποιο σχολείο άραγε είναι καλύτερο, αυτό στο οποίο η μάθηση γίνεται στη τάξη ή αυτό που θέλει τη μάθηση να γίνεται στο σπίτι;.