Ντροπή όμως δεν υπάρχει!

Για όποιον δεν κατάλαβε τι υπονοώ με τη λέξη χαρτί στον τίτλο, σας διευκρινίζω πως εννοώ πιστοποιητικό γλωσσομάθειας. Όχι, όχι, μη φανταστείτε πως είναι μια λέξη που μου αρέσει να χρησιμοποιώ! Όμως σε πρόσφατο διάλογο που είχα με γονείς που “πέρασαν” από το σχολείο μας στην περίοδο των εγγραφών την άκουσα και μου έμεινε έντονη, όχι τόσο σαν λέξη, όσο σαν άποψη!

— … όλο που μας νοιάζει είναι να πάρει το παιδί ένα χαρτί για το μέλλον του.

— Τι εννοείτε “ένα χαρτί”; Τι είδους χαρτί;

— Να! Να το βάλετε εκεί πέρα να δώσει εξετάσεις, να τις περάσει και να πάρει το χαρτί.

— Ναι, αλλά ξέρετε πρέπει να δούμε σε ποιο επίπεδο είναι το παιδάκι σας. Να κάνουμε ένα τεστ;

— Τι τεστ και πράσινα άλογα! Ο φίλος του ο Αρίστος το έδωσε και το πήρε έτσι χωρίς μαθήματα!

— Ποιο;

— E! Πως το λένε! ελ ομ νου, κου μου λου; Δεν ξέρω!

Εννοείται πως δεν ήξερε! Και εννοείται πως δεν είναι σήμερα μαζί μας! Και βέβαια εννοείται πως δεν έφταιγε εκείνος ο πατέρας, αλλά η πολιτεία που δεν έχει τρόπο να βεβαιώσει ποια πιστοποιητικά αξίζουν και ποια ούτε τη μελάνη που χρησιμοποιούν. Φταίμε και εμείς που δεν το ξεκαθαρίζουμε, αλλά τα αφήνουμε να υπάρχουν σαν την επικίνδυνη σκιά που δηλητηριάζει το κλάδο μας σιγά αλλά σταθερά.

Το χαρτί λοιπόν, το πτυχίο που λέγαμε παλαιότερα, ή το πιστοποιητικό που λέμε τώρα πρέπει να είναι από έναν αξιοσέβαστο φορέα, όπως το Cambridge, που η βασική του εστίαση είναι στην πραγματική πιστοποίηση της γνώσης του κάθε μαθητή και όχι της χορήγησης ψευτο-βεβαιώσεων που θα έπαιρνε και η γιαγιά μου αν ζούσε ακόμη. Βλέπετε, ο Αρίστος του παραπάνω παραδείγματος δεν έκανε τίποτα το φανταστικό! Δεν ήταν κανένα παιδί θαύμα! Απλά παρουσιάστηκε στο εξεταστικό κέντρο και τα υπόλοιπα φανταστείτε τα.

Το κακό δεν είναι πως ο Αρίστος πήρε ένα χαρτί με μηδενικό αντίκρισμα. Το κακό είναι πως εκείνο το παιδί θα έχει διδαχθεί ότι στη ζωή μπορείς να λουφάρεις, να κοροϊδεύεις, να λες πως γνωρίζεις όταν δεν ξέρεις που πάνε τα τέσσερα και να καμώνεσαι πως αξίζεις όταν δυστυχώς δεν αξίζεις τίποτα. Πάω στοίχημα πολύ από σας τους αναγνώστες έχουν πετύχει τέτοιους Αρίστους σε κάποια γραφεία του δημοσίου, όπου όποια προσπάθεια και να κάνουν για να την κρύψουν η ασχετοσύνη τους δεν κρύβεται.

Αλλά πάλι δεν φταίνε τα παιδιά! Τα παιδιά είναι σαν τα δεντράκια. Αν τα στηρίξεις επάνω σε γερό και ίσιο στήριγμα θα μεγαλώσουν και θα γίνουν πανέμορφα και δυνατά πλατάνια. Αν τα αφήσεις στην τύχη τους, ή ακόμη χειρότερα αν τα δέσεις στραβά σε κάποιο παλούκι, θα γίνουν κι αυτά στραβά και άσχημα.

Τις φταίει λοιπόν; Φταίμε εμείς οι ιδιοκτήτες των ξενόγλωσσων σχολείων που στο όνομα του κέρδους, ή και της επιβίωσης, ξεχνούμε το λειτούργημα μας και κοιτάμε πως θα πουλήσουμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. “Πτυχία σε χρόνους ρεκόρ”! “Επίπεδα τζάμπα ή σχεδόν τζάμπα”! “Βιβλία, που είναι προς απόσυρση, δωρεάν”! Οι ιδιοκτήτες που για να γεμίσουν κάποια τμήματα καταστρέφουν πνευματικά κάποια νέα παιδιά! Οι ιδιοκτήτες που δίνουν σε γονείς τη ψευδαίσθηση πως τάχα κάνουν ότι μπορούν για το παιδί τους. Ενώ στην πράξη απλά τους δείχνουν πας να βάζουν – ελαφρά τη καρδία – ένα ακόμη τικ στη λίστα των υποχρεώσεών τους προς τα παιδιά που έφεραν στον κόσμο.

Φταίνε επίσης και αυτοί που εμπορεύονται αυτές τις χαμηλής αξίας εξετάσεις. Αυτοί που εν γνώση τους πουλάνε στην Ελληνική αγορά ανάξιες πιστοποιήσεις. Απορώ που τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν το πήραν είδηση ακόμη! Απορώ!

Γιατί αν επρόκειτο για κάποια στιλό ή για χαρακάκια ή μολυβάκια από την Κίνα – επικίνδυνα για την υγεία μας – το θέμα θα έπαιζε για εβδομάδες στις ελληνικές τηλεοράσεις. Θα μου πει κανείς, “Ναι, αλλά αυτά έχουν να κάνουν με την υγεία των παιδιών!” … και ο αντίλογός μου θα είναι, “μήπως και οι τοξικές και άχρηστες εξετάσεις δεν κάνουν κακό στην ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ υγεία των παιδιών μας;”