Διάβασα πρόσφατα πως στους Οδυσσέα Ελύτη και ο Γιώργο Σεφέρη επρόκειτο να απονεµηθεί το πτυχίο του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστηµίου των Αθηνών, τώρα µετά θάνατο. Μου έκανε µεγάλη εντύπωση που οι δύο µεγάλοι των ελληνικών γραµµάτων είχαν εγκαταλείψει – ο καθένας για τους δικούς του λόγους – το πανεπιστήµιο χωρίς να αποφοιτήσουν από τη σχολή νοµικής στην οποία και είχαν εγγραφεί.

Από το αρχικό µου ξάφνιασµα πέρασα στη λογική σκέψη και κατέληξα πως οι δύο αυτές µεγάλες µορφές δεν ήταν φτιαγµένοι για τη νοµική επιστήµη. Αν και νοµίζω πως ένας εξ αυτών τελικά σπούδασε νοµικά στη Γαλλία, η ουσία είναι πως δεν ήταν οι σπουδές ή το πτυχίο του Ε.Κ.Π.Α. που θα τους έφερνε ανάµεσα στους πρώτους της ελληνικής ποίησης. Ήταν το ταλέντο, ήταν η σκληρή δουλειά µέσα στα χρόνια, ήταν η δική τους επιθυµία για πνευµατική ανέλιξη.

Φθάνοντας σε αυτό το απλό συµπέρασµα, οδηγήθηκα στο ερώτηµα, “Αν το ταλέντο, η σκληρή δουλειά και η διακαής επιθυµία µπορούν να οδηγήσουν ανθρώπους στη κορυφή της ποίησης, γιατί να µη µπορούν µε το ίδιο τρόπο να οδηγήσουν κάποιους από µας να γίνουµε κορυφαίοι και σε κάποιο άλλο επάγγελµα που θα επιλέξουµε;”

Τώρα που το σκέφτοµαι – αν και δε σπούδασα χηµεία – πάντα είχα κάτι µέσα µου που µου έλεγε πως αν επέλεγα να διδάξω οργανική ή και ανόργανη χηµεία, θα κατάφερνα να κάνω τους µαθητές µου σφουγγάρια γνώσης. Νοµίζω πως είχα πάντα ένα ταλέντο, που βέβαια δεν αξιοποίησα ποτέ γιατί ένιωθα ακατάλληλος λόγω έλλειψης πτυχίου και ανάλογων σπουδών. Όµως ίσως να συµφωνήσετε µαζί µου, πως ένα – ελπίζω µικρό – ποσοστό των αποφοίτων του χηµικού τµήµατος των πανεπιστηµίων που διορίζονται καθηγητές, πιθανόν να µην έφθασαν ούτε στο ελάχιστο το διδακτικό αποτέλεσµα που θα µπορούσα να καταφέρω µε το έµφυτο ταλέντο µου και την ακόρεστη όρεξη µου.