Μαμά σφιγκτήρας!

Όταν η αγάπη στερεί χώρο να ανασάνει το παιδί.

Όταν έχεις ζήσει σχεδόν όλη σου τη ζωή ανάμεσα σε παιδιά και γονείς, τα οποία συχνά είναι μαζί σου πέντε η έξι χρόνια, είναι αδύνατον να μη δεις και να μη ξεχωρίσεις συμπεριφορές που “φωνάζουν” πως εμπίπτουν στη σφαίρα του αφύσικου. Τις περισσότερες φορές επαγγελματίες δάσκαλοι σαν εμένα προσπαθούν να δώσουν κάποια συμβουλή ή νουθεσία ειδικά σε γονείς που ξεφεύγουν του κανονικού, αν και η συχνότερη αντίδραση μας είναι απλά στεναχώρια και σιωπή.

Πριν κάποια χρόνια βρισκόμουν σε ένα μπαράκι μαζί με τη σύζυγό μου, τη Σάρα Hutton, όταν ξαφνικά ήλθε στο μέρος μας μια πανέμορφη νεαρή κοπέλα και μας έδωσε διαδοχικά τη πιο ζεστή αγκαλιά ενώ μας έπνιξε στα φιλιά. Δεν την γνώριζα! Ούτε όμως και η Σάρα τη γνώρισε!

“Είμαι η Βίκυ”, μας είπε και συνέχισε θυμίζοντάς μας το επώνυμό της. Απίστευτο! Δεν μπορούσα να φανταστώ πως εκείνο το αγέλαστο, καταπιεσμένο, συνεχώς κατσουφιασμένο, παχουλό κοριτσάκι ήταν ο πανέμορφος και πρόσχαρος άγγελος που έβλεπα μπροστά μου!

“Είμαι η Βίκυ”, μας είπε “και σας αγαπώ γιατί εκείνα τα χρόνια ήσασταν οι μόνοι άνθρωποι που μου έδειχναν αγάπη.” Δεν ήταν αλήθεια. Η μαμά της την υπεραγαπούσε, όμως αυτή η αγάπη ήταν σαν το σφιχτό εναγκαλισμό ενός πύθωνα. Εμείς το βλέπαμε και λυπούμαστε το παιδάκι. Προσπαθούσαμε να της δώσουμε μια άλλου είδους αγάπη. Μια αγάπη πιο ελεύθερη. Σαν κι αυτή που μπορούν τα παιδάκια να βρουν στους δασκάλους τους.

Ρωτήσαμε πως ήταν η μαμά της. Άφησε την παρέα της και κάθησε μαζί μας. Μας εξιστόρησε όλα όσα είχε απωθημένα. Μας είπε πως είχε φύγει από το σπίτι και είχε πέντε χρόνια να δει την μαμά της. Μας είπε πόσο κακό της είχε κάνει η αλλοπρόσαλλη αγάπη της μαμάς της. Μας εξήγησε πως και γιατί κάποια στιγμή εξαφανίστηκε από το σχολείο μας. “… Είπα στο σπίτι πόσο πολύ σας αγαπούσα και αυτό ήταν. Μου έφερε ιδιαιτερού να μου κάνει αγγλικά.”

Για μια ολόκληρη ώρα ακούγαμε με λεπτομέρειες όλα όσα πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια είχαμε φανταστεί. Το μυαλό μας γύριζε σε όλα τα άλλα παιδάκια που είχαν περάσει από κοντά μας και που είχαν ζήσει εμπειρίες σαν αυτή…

Έρευνα για προβληματικές μαμάδες.

Όσα βρήκα στο διαδίκτυο.

Το προηγούμενο αρθράκι με έβαλε να κάνω μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο και να αναζητήσω κάποια παραδείγματα μαμάδων που δημιουργούν προβλήματα στα παιδιά τους από αγάπη και μόνο. Να τι βρήκα!

Υπερπροστασία

Λένε πως είναι καλύτερα να μάθεις σε κάποιον να ψαρεύει παρά να του δίνεις ψάρι κάθε φορά που το χρειάζεται. Ομοίως μια μητέρα μπορεί να μάθει στο παιδί της πως να αποφύγει λάθη, πως να κάνει σωστές φιλίες, πως να αποτρέπει συγκρούσεις ή να αποφεύγει επικίνδυνες δραστηριότητες, αντί να κάνει εκείνη τα πάντα για να προστατεύσει το παιδί της από κάθε πιθανό κίνδυνο ή αποτυχία. Η υπερπροστασία μπορεί να κάνει το παιδί να αισθάνεται ανίκανο να διαχειριστεί προκλήσεις από μόνο του και να εμποδίσει την αυτοπεποίθηση και την ανθεκτικότητά του.

Παιδιά υπερπροστατευτικών μαμάδων δυσκολεύονται να παίρνουν αποφάσεις ή να αντιμετωπίζουν αποτυχίες και απογοητεύσεις, αφού δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να μάθουν μέσα από αυτές. Ως ενήλικες, βιώνουν άγχος σε κάθε νέα ή δύσκολη κατάσταση.

Συναισθηματική Εξάρτηση

Κάποιες μαμάδες καλύπτουν τις συναισθηματικές τους ανάγκες μέσα από τα παιδιά τους, αναμένοντας από αυτά να τους παρέχουν συντροφιά και κατανόηση. Αυτό όμως μπορεί να κάνει τα παιδία να αισθάνονται ενοχές για την ανεξαρτησία τους, ωθώντας τα να παραμείνουν κοντά στη μαμά και να αποφύγουν άλλες σχέσεις και ενδιαφέροντα.

Μια τέτοια συναισθηματική εξάρτηση, όπου το παιδί αισθάνεται υπεύθυνο για την ευτυχία της μητέρας του, συνήθως δυσκολεύει το παιδί να θέσει υγιή όρια στις δικές του σχέσεις αργότερα.

Τελειομανία και Πίεση για Επιτυχία

Κάποιες μαμάδες, από αγάπη και επιθυμία να δουν το παιδί τους να πετυχαίνει, θέτουν υπερβολικά υψηλά βαθμολογικά στάνταρ και πιέζουν συνεχώς τα παιδιά να γίνουν καλύτερα. Δίνουν απίστευτη έμφαση στην απόκτηση άριστων βαθμών, στην αριστεία σε αθλήματα ή στην επίτευξη κοινωνικών στόχων, ασκώντας άθελά τους υπερβολική πίεση. Προφανώς οι προθέσεις τους είναι…

The last of the clan!

The last of the clan

Μιας και το σημερινό HT digital το αφιερώσαμε στη αγάπη για τα παιδιά μας, θέλω να σας πω πως η ζωή μού έδωσε την ευτυχία να αποκτήσω τρία υπέροχα, αγαπημένα και ανεξάρτητα παιδιά. Το πρώτο από αυτά, η Αμίλια, ασχολείται με την ιππασία, τα άλογα και τον ιππικό αθλητισμό. Πριν λίγες μέρες η Αμίλια έχασε ένα από τα γέρικα άλογα της και ένιωσε την ανάγκη να γράψει λίγα λόγια ως επίλογο.

Τα λόγια της δείχνουν την ανεξαρτησία της, την ανθεκτικότητά της και την αυτοεκτίμησή της, χαρίσματα που σας εύχομαι να δείτε και στα δικά σας παιδιά.

Παραθέτω εδώ το κείμενο της Αμίλιας, όπως το έγραψε στη αγγλική και ζητώ από όσους δεν θα το καταλάβουν προκαταβολικά συγνώμη.

“After the recent loss of the last one of the gang, thoughts have been cascading as to the impact these horses actually had on mine, as well as other people’s lives, as a matter of fact.

It was not so long ago, during the financial crisis Greece endured and especially during the years 2012 up to 2014, when many a time I got so close to giving up.

Owning a horse and looking after it properly, never mind a whole club with multiple horses, was somewhat of a delusion back in those days.

As I struggled to keep the riding club going, as I struggled to give my horses all that they needed – you see a genuine horse-person may deprive themselves of all sorts, as long as the horses are not deprived of anything – the thought of handing the club over to someone else, possibly more capable than me, kept going through my head.

The thought of letting the horses go was not an option, so the idea was to allow someone else to run it but with all the horses in the establishment.

Once, I actually got very close to making a deal to handle the club to someone, who was prepared to let me just stay on as trainer rather than a club manager. On the course of multiple meetings and discussions about how it would be done, one night I heard that ‘some of the older ones, more difficult, not so useful horses would have to be sold’, A frightening statement! I went home and reflected on all that was happening. It was the moment I made the decision to stay put. To keep going…