Όταν ήμουν σε νεαρή ηλικία θυμάμαι που γίνονταν πολύς λόγος για το “χάσμα των γενεών” και το γεγονός πως οι μεγαλύτεροί μας δεν μας καταλάβαιναν. Εγώ ήμουν από τους τυχερούς, γιατί ο πατέρας μου ήταν η εξαίρεση του κανόνα. Δεν ξέρω αν έκανε μεγάλες προσπάθειες να καταλάβει τη δική μου γενιά ή του έβγαινε φυσιολογικά, όμως ήταν ο πατέρας που όλοι οι φίλοι μου θα ήθελαν να έχουν.

Μεγαλώνοντας βρέθηκα σε ένα άλλο “χάσμα των γενεών”, αυτό που δημιουργήθηκε ανάμεσα στη δική μου γενιά και στη γενιά των δικών μου παιδιών. Βεβαίως – έχοντας το παράδειγμα του πατέρα μου – έκανα ότι μπορούσα να κατανοήσω και να πλησιάσω τη νεότερη γενιά. Ίσως, η δουλειά μου να με βοήθησε γιατί ήμουν συνέχεια με νέα παιδιά, με άτομα μιας καινούργιας γενεάς και αυτό σήμαινε πως η προσπάθεια για κατανόηση ήταν συνεχής.

Το “χάσμα των γενεών” λοιπόν ή οι διαγενεακές διαφορές όπως το λένε τώρα υπήρχε ανέκαθεν και από ότι φαίνεται θα υπάρχει και στο μέλλον. Αυτό που ίσως αλλάζει στις μέρες μας είναι η ταχύτητα με την οποία δημιουργείται και το εύρος που αποκτά.

Για παράδειγμα οι βασικές διαφορές μεταξύ της δικής μου γενιάς και αυτής του πατέρα μου ήταν η μουσική και τα τραγούδια (Rock), η μόδα (στενά πουκάμισα και καμπάνες παντελόνια), τα μακριά μαλλιά, οι πιο ελεύθερες σχέσεις μεταξύ των φύλλων και κάποια άλλες παρόμοια δεδομένα που εκείνοι δεν είχαν..

Σε αντίθεση σήμερα, μαζί με τα απλά όπως η ακαταλαβίστικη μουσική (Trap), τα περίεργα κουρέματα και λοιπά τέτοια έχουμε τις τεχνολογικές εξελίξεις τις οποίες η νέα γενιά ρουφάει σαν σφουγγάρι, ενώ η παλιά πασχίζει να καταλάβει, έχουμε τον διαφορετικό τρόπο επικοινωνίας, τις διαφορετικές απόψεις σε θέματα κατανόησης της διαφορετικότητας και της συμπερίληψης, καθώς και διαφορετική στάση σε περιβαλλοντολογικά ζητήματα. Τέλος υπάρχει και μια διάχυτη άποψη μεταξύ των σημερινών εικοσιπεντάρηδων και τριαντάρηδων πως οι προηγούμενες γενιές είχαν..